جهانی را تصور کنید که هیچ کس از دیگری مراقبت نمی کند. در این صورت هیچ بیمارستانی یا درمانگاهی وجود نخواهد داشت که در آن عده ای روز یک بیمار را روشنی بخشند. هیچ غذایی در انبارها نیست. محبتی که باعث می شود کسی در خانه از بیماری مراقبت کند ناپدید می شود و البته کیفیت مراقبت هم پایین می آید. مبالغی که به بی بضاعت ها تعلق می گیرد و بسته های هدیه غذا ناپدید می شوند. برای بی خانمان ها سرپناهی باقی نخواهد ماند. به این ترتیب جهان ما به گونه ای خواهد شد که امید، شادی، راحتی و امنیت در
در جهانی که خشونت و ظلم در آن امری عادی و تقریباً پذیرفته شده است، بسیاری از والدین حیران اند که چه کاری می توانند انجام دهند تا بچه هایشان مهربان تر، خوش رفتارتر و باگذشت تر شوند و احساس مراقبت و همدردی برای دیگران در آنها به وجود بیاید و گسترش یابد. بچه ها از سن خیلی کم علایمی از نگرانی و همدلی نشان می دهند. آنها موقعی که غم می بینند با نگرانی واکنش نشان می دهند و می خواهند که کمک کنند یا مشکل را از میان بردارند.
والدین به دلایل زیادی نسبت به نوجوانان و جوانان سخت گیری می کنند. این در حالی است که نوجوان و جوان تصور می کند که والدین به علت قدیمی بودن و داشتن سن زیاد حقایق را خوب درک نمی کنند، در جریان امور نیستند و با مسایل سیاسی و اجتماعی روز آشنایی ندارند و به طورکلی آنها را درک نمی کنند. بعضی از نوجوانان مقابل پند و اندرز دادن و نصیحت کردن والدینشان از خود مقاومت نشان می دهند و به گفتار آنان به دیده شک و تردید نگاه می کنند . آنها حتی مقابل پند و اندرز دادن و نصیحت کردن والدینشان از خود مقاومت نشان می دهند و به گفتار آنان به دیده شک و تردید نگاه می کنند.
اوقات فراغت یعنی گذراندن وقت برای فعالیت خاص و با هدف خاص. فراغت یعنی وقت آزادی که فرد به فعالیت خاصی مشغول نیست. معمولاً چون کار اهمیت دارد، برای آن برنامه ریزی می شود. ولی به اوقات فراغت توجهی نمی شود و برنامه ای برای چگونه گذراندن آن در نظر گرفته نمی شود.
