تو با شکوه ترین لحظه موعودی ، همواره دوستت خواهم داشت چرا که : به من آموختی که باید ، سپیدیها را مجذور و از سیاهیها جذر گرفت ، زیباییها را در ده به توان ده ضرب کرد و زشتیها را بر آن تقسیم کرد . به من آموختی تا منحنی اکیداً نزولی پشت خمیدة آن پیر زن دردمند را بر صفحة کاهگلی دیوار کلبه اش همواره به خاطر داشته باشم . تو علامت را در تساوی اضلاع مثلث متساوی الاضلاع ، استواری را در مثلث قائم الزاویه و

ادامه مطلب...

سخن نخست

وقتی به کلاس قدم می‏گذارد، بهار با نسیم نفس‏هایش می‏شکفد و گل و لبخند و زمزمه، فضا را پر می‏کند. با او آسمان می‏بارد، چشمه می‏جوشد، نسیم می‏وزد و آفتاب سفره مهربان خویش را می‏گشاید. از خانه تا مدرسه، با هر گام، بهشت نزدیک‏تر می‏شود. نگاهش خانه مهربانی است و قلبش مهربان‏تر از آب. دل‏ها را به طراوت و پاکی و پاکیزگی می‏خواند. دست‏های گرم و صمیمی‏اش، مشق عشق می‏نویسد. سرانگشت او افق‏های روشن فردا را نشان می‏دهد واشاراتش، آن سوی پرده‏های خاک و ملکوت پاک خدا را. وسعت شفاف قلب‏ها، قلمرو اوست و کشتزار جان دانش‏آموزان تفرّجگاه خرمی او.

ادامه مطلب...